Eskuekin begiak igurtzi orduko “Kaka!” hitza etorri zait burura. “Ditxosozko birusa begietatik sartuko zaizu horrela!”, nire beste nia oihuka daukat. Eskilarak jaisten hasi eta askatasunarekin identifika dezakedan pentsamendua izan dut bertan, betiko bilakatzen ari zaidan etxe-zelda horretatik kanpo. Ezin dugu kalean libre ibili, eta ezintasun horri eskailaran egin diot aurre. Batzuk askatasunaren oihua Twitter bidez zabaltzen dute. Neronek eskailara hotz batzuetan. Ukondoarekin bigarren aldiz piztu dut argia. Ezkerreko poltsikoan erosketa zerrenda daukat: Ogia, kiwi, arrautzak. Bueltan, Udaltzaingoarekin zer gerta, erosketa-agiria ere bertan sartuko dut.
ESPERIMENTU
PRESENTZIALA
ESKAILERETAN
Ez dakit nor den, baina norbaitek
denbora bat kalkulatu dit hemen.
Eskaileretako argiari sakatu eta
bertan gelditu naiz ikustera
noiz suposatzen nauten kanpoan,
noiz behar nukeen beste inon, agian
beste inorekin, edo behintzat ez hemen:
bakarrik, geldi, isilik. Ezertan ez.
Bataz besteko presentzia bat dut
munduaren leku zehatz honetan,
eta nire ausazko existentziaren
denbora agortzea erabaki dut gaur,
beste inori eszedenterik utzi gabe.
Norentzat dira nire segundoak
ni ez nagoenean? Ordezkatzen al naute?
Bigarrenez sakatu diot argiari, geldi,
ezin asmatuz zer beste unerengatik
sakrifikatu behar nukeen une hau,
zer beste lekutan pentsatu nauten,
eta zer beste bizitza amestu didaten.