Hona Alberto Agirre, El Rossinyol abestiarekin:
Eva Garner idazle donostiarra da, eta Cinco Estaciones poema bildumarekin eman zen jakitera literaturgintzan. Orain, El hombre de las Mil Radios bigarren sormen lana argitaratu du, 2020an zendutako aita inspirazio iturri hartuta, esan bezala.
Liburua lor daiteke egileari eskatuz gero instagramez (@evagarner41), edota korreoz (evagarner@yahoo.es). Baita ere, Oblicuas argitaletxearekin harremanetan jarrita (http://www.edicionesoblicuas.com).
Hona, Eva Garnerrekin edukitako elkarrizketa:
El Hombre de las Mil Radios liburua definituko al zenuke?
Kontakizun poetiko bat da, "Mila Irratietako Gizonaz" hitz egiten duena hura hil ondoren, bere etxera doan alaba txikiaren ikuspegitik. Bertatik ibilbide bat egiten du larunbat luze batean, berarekin eraman beharreko oroitzapen fisikoen bila, eta bide batez, aitaren bila. Oroitzapen emozional batzuk finkatu nahian dabil etxean azken aldiz, etxe horretako bazterrak bistaratuz...
Azken batean, aitaren bizitza errepasatu nahi du bere etxeko objektuen, idatzien, oharren, argazkien, liburuen, oroitzapenen... eskutik. Berak aukeratzen du aitarekin zerk identifikatuko duen, eta zer ezin duen eraman dezakeen berarekin, eta horrexegatik "Oroitzapenen inbentarioa" egiten du harrera-gelan.
Bisita horren hari-gidaria, gela desberdinetako irratietan entzuten den musika da,. Hori da gelaz-gela kontatzen joateko aitzakia; horrela, sarrera, hitzaurre batetik hasten da, sukaldetik, egongelatik, balkoitik, musika aretotik, gelatik igaroz, eta igogailuan epilogoarekin amaitzen da. Era horretan kontatzen da nolakoa zen, nolakoa izan zen bere bizitza azken urteetan, zer harreman zuen bere buruarekin, munduarekin, zerk hunkitzen zuen, zer gustatzen zitzaion, zer ez...
Musika dela kontakizunaren haria, diozu.
Alabak etxetik jasotzen dituen objektuekin batera, garrantzi berezia hartzen dute musikak eta irratiek. Musika klasikoaren zale amorratua zen aita, eta beti zeukan irrati bat piztuta gela bakoitzean.
Ibilbide horretan, protagonista egonaldi batean sartzen den bakoitzean irrati bat pizten du, eta hainbat konposizio entzuten eta entzuten ditu.
Zerrenda batean hautatu ditut nire aitari gustatzen zaizkion lanak, autorea (Bach izan ezik) eta nazionalitatea errepikatu gabe. Nire aitari aniztasun hori gustatuko litzaiokeela pentsatu nuen, soinu-banda moduko bat. Cinco estaciones liburuarekin egin nuen bezala, oraingo honetan ere musika kantu batzuk bildu nahi izan nituen. Kasu honetan, musika klasikokoa.
Zerk bultzatu zaitu aitari buruzko liburua idaztera?
2020ko urrian nire aita hil zen. Urte hartan, konfinamenduaren ondoren, hasia nintzen nire lehen liburua lantzen: Cinco estaciones poema-liburua, eta hurrengo urteko urrian argitaratu nuen. Hil ondoren, aitari buruz idazteko beharretik sortu zen liburua. Faltan botatzen nuen, eta lehenik koaderno handi batean bere bizitzaren ibilbide edo ibilbide kronologiko moduko bat biltzen hasi nintzen, etxean gordetzen eta aurkitzen nituen gauzekin, argazkiekin, oharrekin eta abarrekin. Koaderno horrek eraman ninduen berari buruz idatzi nahi nuela sentitzera.
Hasiera batean, berari buruz idazten hasi nintzen, batez ere bere azken garaiko pertsonaz, musikarekin zuen harremanaz, zaletasunez, abesbatzaz… Gero, egitura eta forma bat eman nion liburuari (kapitulu-egitura horrekin: hitzaurrea harrera-gelan, sukaldean, egongelan, balkoian, musika-gelan, gelan, korridorean eta, amaitzeko, epilogoa igogailuan). Gero, azken kapitulu bat dago, Gutunak postontzian izenekoa. Bertan, adibidez, bere aitaren gertuko pertsonen inpresioak jasotzen ditut, edo hari buruz idatzi ditudan poemak, denbora igaro ondoren.
Baina argitaratzera bultzatu ninduena, bere oharren artean bere idazki bat aurkitzea izan zen, ilusio berri bat zuela zioena: “zerbait idatzita uztea”.
Zure eta aitaren arteko elkarrizketa dela esan daiteke?
Alabaren ahots poetikoan, badago berarekin imajinatutako elkarrizketa moduko bat. Liburuan bi ahots daude. Bata, kontakizuna bera. Kontalariaren ahotsak kontatzen du alabak larunbat luze batean aita hil berriaren etxean egindako ibilbidea, non musikak alabari eta irakurleari lagunduko dien aldi berean...
Bigarrena, ahots poetikoa da. Lehen pertsonan, alabarena dena, bere ahotsa oroitzapen, pentsamendu, berarekin imajinatutako elkarrizketa, egingo nizkiokeen, egingo nizkiokeen galderak... gisa. Aitaren etxera azken aldiz joaten den egun horretan sentitzen duena eta gero sentitzen duena kontatzen duen ahots hori, bera gabe… (gutunak postontzian).