Iñaki Olazabal, oroimenean
Nire laguna hil da. Ez da lehena, eta ez da azkena izango, normala denez, eta egunen batean ni neu izango naiz hildakoa.
Hori esan nahi dut, oraindik hemen nagoelako eta bizirik jarraitzen dudalako, eta, batik bat, adiskidetasunaren garrantzia aldarrikatu nahiko nukeelako, denbora eta distantzia gainditzen dituen lotura den heinean, eta sarritan, zirkunstantziarik ustekabekoenetan ere agertu ohi den heinean. Batzuetan, lagunak, sarritan elkar ikusi ez arren, lotura sakon eta esanguratsua duten horiek dira. Adiskidetasun mota hori bakardade-uneetako babeslekua izan daiteke, eta gainera, oroitarazi gaitzake bizitzak bide desberdinetatik eramaten gaituen arren, egon, badela beti elkartzen gaituen lokarri bat.
Haurtzarotik bilatzen dugu ahots-adiskide hori, gure ametsak, beldurrak eta pozak partekatzeko norbait. Bidean, erraza da harreman guztiak interesak baldintzatzen dituela pentsatzeko amarruari kosk egitea, baina badira inolako espektatibarik gabe loratzen diren lagunak. Harreman desinteresatu horiek benetako opari dira, maitasuna eta babesa baldintzarik gabe egon daitezkeela erakusten baitigute.
Egunaren amaieran, benetako lotura horiek gogorarazten digute ez gaudela bakarrik bizitza izeneko bidaia honetan.
Bi plano bereizten ditut. Batetik, gure bizi-espazioa eraikitzeko martxan jartzen dizkiguten eguneroko grinak, gure etxea, gure lasaitasuna, gure bizibidea irabazteko modua, eta posizionatzeko eta beharrezkoa dena lortzeko beharra. Esaten dudana argitzearren, gizartea deitzen diogu horri: egitura konplexua benetan, botere-harremanen, maitasunaren eta gorrotoaren, lagun eta etsaien, hornitzaile eta bezeroen, bizitzako arlo guztietako aldekoen eta aurkarien egitura da hori.
Eta bestetik, komunitatean lantzen diren erlazioak, hain zuzen ere, elkarbizitzan, gertutasunean eta zaletasunen ezagutzan lantzen diren horiek. Halakoetan, funtzionatu ohi du enpatiak, eta horrekin batera, baita ere, guztiok ere gai garela guztioi dagozkigun gaiei elkarrekin erantzuteko aitortzak. Halako uneak elkarrekin bizi ohi ditugunetan, gutako bakoitzari beti geratu ohi zaigu nolabaiteko aztarna barru-barruan.
Iñaki Olazabal Ezeiza (Andoain, 1959) adiskidea joan den larunbatean hil zen Donostian, 65 urte zituela. Zumaian bizi izan zen azken urteetan.
Atseden har dezala bakean.
