Alaba erditu eta Hodgkin-en linfoma antzeman zioten. Gaixotasuna onartzea kosta zitzaion, aurrena, kimioterapia saioak etorri ziren gero, eta albokoei laguntza eskatu beharra, ohituta ez zegoenean. Gainditu du gaixotasuna, baina diagnosiaren ezaguera eta tratamenduak iraun zituen sei hilabete horietan pasatakoak liburu batean argitaratzea erabaki du.
Nor da Ainhoa Jauregi?
Hernaniko emakumea, kazetaria, Bainet ekoizpen enpresan egiten dut lana. 13 urte daramatzat dagoeneko Urnietan, 8 eta 3 urteko seme alabak dituk, oso urnietarrak biak. Duela hiru urte izan nuen bigarrena, eta lau hilabete pasa ostean Hodgkin-en linfoma minbizia antzeman zidaten.
Nola izaten da minbizia daukazula esaten dizuten une garratz hori?
Antzeman esan dut, baina diagnosia ez zen hain erraza izan. Halako bulto batzuk sortu zitzaizkidan lepoan, galtzarbeetan, eta ingresatu egin ninduten. Medikuek, nonbait, nire azterketa txostenarekin komeriaren bat izan zuten... Bi hilabete lehenago, Urnietan beste emakume bat nire sintoma berdinekin hasi zela eta bere antza hartzen zion medikuak; baina, ez zidan esan nor zen, ezta zer zuen ere. Hala ere, berehala jakin nuen Itziar zela eta hodgkin-en linfoma zuela. Beraz, esan dezaket kalean jakin nuela erietxean baino lehenago, zein zen nire gaixotasuna.
Eta, nola izan ziren egun, aste horiek?
Asimilazioa gogorra da, noski. Onartzen dut gaixotasuna, zetorkidan tratamendurako prestatzen hasten naiz, Itziarren aholkuak nire egin. Dieta makrobiotikoarekin hasi nintzen, bizi ohitura batzuk aldatzen, kimioterapiarekin hilea eroriko zitzaidanez pelukak, zapiak eta beste begiratzen... sendabidean parte aktibo izateko beharra nuen. Oso goian hasi nuen tratamendua, baino segituan jausi nintzen. Lehenengo kimioterapia saioak atzeratu egin zizkidaten, defentsak igotzen ez zitzaizkidalako, eta horrek, lur jota uzten ninduen. Tratamenduaren bukaera urruti ikusten nuen. Kimioterapiak bizitza aldatzen dizu erabat. Gainera, hasieran bizitzen ari nintzenaren kontzientzia erreala ez nuen; guzti hura nirekin joango ez balitz bezala jokatzen nuen. Bizitza normala egiten jarraitu nahi nuen, baino bigarren edo hirugarren kimio saioa eta gero jabetzen naiz ezin nuela, eta eztanda egiten dut. Nire ondokoek ordaintzen dute, noski...
Laguntzarik nahi ez, baina eskatu egin behar… A ze txokea!
Bai, gogorra. Besteen egiteko modua onartzea ez da erraza, are gehiago zuk gauzak modu jakin batean egitea gustuko baduzu. Oso metodikoa naizela onartu behar dut, orain gutxiago baino hala ere... Zortzigarren kimio sesioa eta gero, konplikazioak etorri ziren nire osasunean, eta hilabetez tratamendua jaso gabe egon nintzen, seme-alabengandik urrun... Aste horiek gogoratzen ditut gogorren.
Pasa ziren zazpi hilabete, bukatu ziren kimioterapia saioak, eta errealitatera buelta. Nolakoa izan zen?
Ziurgabetasun falta latza sentitu nuen. Fisikoki ez zara nahi bezala errekuperatzen, mantso-mantso baizik. Urte bat baino gehiago behar izan dut nire onera bueltatzeko, kimioterapia saioak bukatuta. Eguneroko kezkak eta errealitatera bueltatzea ez da erraza: lanera buelta, adibidez. Aldiz, perspektiba irabazten duzu, gauzei benetako balioa ematen, edo balioa beste modu batera ematen. Jabetzen zara txikikeriak diren gauzei balio handiegia ematen diozula. Minbizia kasuekiko oso sentibera bilakatu naiz, gehiegi agian. Mediku azterketak sei hilabetez behin egin behar dizkidate aurrerantzean, eta orain arte hiru hilero izan dira. Askatu nahi dut bizi izan dudana, eta liburuarekin buru-belarri ibili izanak asko lagundu dit.
Nola sortu zen liburu bat idazteko asmoa?
Beti idatzi ditut gauzak, sentimenduak, denbora pasatzen denean gauza asko ahazteko joera baitugu. Espresatu ditut nire beldurrak, berriro kazetari izateko beldurra, adibidez... Forma eman nion eta hementxe liburua. Filtrorik gabe eta egia osoarekin hitz egiten dut nire bizipenen inguruan. Nire helburu bakarra, nire esperientzia
besteekin partekatzea da. Minbiziaz normaltasunez hitz egin, inoren adibide izateko batere asmorik gabe. Editorialekin akordiorik lortu ezean, han eta hemen galdetzen hasi nintzen, internet formatuan liburuak argitaratzen dituzten plataformekin, eta hortik ireki zen atea.
Nola eros daiteke liburua?
Amazon-en, kindle formatuan. Azken zuzenketekin gabiltza eta laster liburu fisikoa ere salgai egongo da. Herriko dendaren batean ere eskuragarri izango da, baino aurrerago zehaztuko dizuet non.
Zergatik erdaraz?
Ba, 14 urte daramatzatelako lanean erdaraz, eta erosoago sentitzen naiz, euskaraz baino gehiago.
Eta ‘Parte de mi’ izenburua?
Oraingo Ainhoaren parte bat da. Nik bizitako kontuen kontakizun zintzoa da, ziur aski idazketa on-ona ez daukana, baina benetako kontakizuna egiten duena, nire barne konfliktoa askatzeko balio izan didana.
Ze sentimendu eragitea nahiko zenuke irakurlearengan?
Gustatuko litzaidake minbizia tabua ez izatea gehiago gure gizartean, gaitzaren inguruan normaltasunez hitz egitea. Ez jakintasunak eramaten gaitu beldurrak areagotzea eta horrela, prozesua askoz ere zailagoa da. Gainera, askotan minbizia duen batean aurrean ez dakigu nola jokatu. Niri gertatu zait norbait beste espaloira joatea nirekin topo ez egiteko eta seguru nago, zer esan ez zekielako izan dela. Nik uste dut normaltasuna dela klabea. Horrez gain, jendeak niri gertatu zaidana ulertzea nahi nuke, eta minbizia daukanari lagungarria izatea.
Zerbait ikasi duzu, prozesu honetatik?
Oso hauskorrak garela, bulnerableak. %200an bizi gara, asteburua noiz iritsiko zain, eta astelehenetik ostiralera ere zer bizi, gozatu ugari dago.
Zerbaiten damu zara?
Konfiantzazko jendearekin eduki ditudan haserre edo jarrera ez zuzenak noski… Eskerrak eman nahi nizkieke gertukoei, nirekin izan duten pazientziagatik.