Gogoan ditut institutura joaten nintzenekoak. Gu ez ginen Yankee-ak bezalakoak: guayak zirenek ez zizkieten liburuak lurrera botatzen ikasle onei, eta birjintasuna ez genuen galtzen ikasturte amaierako dantzaldietan. Nire esperientziaren arabera, heldu gabeko erretzaile talde bat ginen, gutxi definitutako estetika bat zuena. Zehatz-mehatz zer izan nahi genuen ez genekien, baina pentsatzen genuen bi urte haiek ahalik eta modu errazenean gainditu behar genituela, unibertsitatera birjinitatea galduta iristeko. Gure etnia hark ez zuen izenik; baina rocka entzun (euskal rock erradikala), gaztetxeetan murgildu eta mundua aldatu nahi genuen. Dagoeneko nostalgiaz eta maitasunez oroitzen naiz hartaz. Horrek ez dit eragiten, ordea, tribu urbano berriak gutxiesteko inolako arrazoirik.
Ondorenean etorri ziren fauna exotikoagoak. Errazen identifikatzen zirenen artean zeuden gotikoak, azkenean beltzez jantzitako jende normala gertatu zirenak; baita emoak ere eta, haien atzetik, raperoak, Europako arropen neurria argi ez zuen jendea.
Tribu bakoitzak bere identitatea osatzeko jarraibideak izaten ditu. Kasu gehienetan, jantzi jakin batzuen bidez, gustu-kontuekin eta portaera zehatz batzuen bitartez definitzen dira. Hala ere, iruditzen zait gaur egun modarekin oso lotuta daudela, eta tendentziek eta komunikatzeko moduek gero eta garrantzi handiagoa dutela; agerikoa da sare sozialek, Internetek, bideo-jokoek eta komunikabideek duten eragin handia.
Aldaketa sozial eta kultural berri horien bitartez, beste adierazpen-modu batzuk etorri dira, eta online-tribu izenez ezagutzen direnak sortu dira: Geek-ak, Troll-ak, Gamer-ak, Hacker-ak, Blogariak, Youtuberrak eta, azkenetan azkenak, Instagramer-ak. Egia esan, Blade Ranner sindromea gogorarazten didate: erdi artifiazalak eta erdi gizakiak.
Neurririk gabeko abiaduran hazten ari diren tribu urbano berriak sare sozialen eta Internet bidez elkartu daitezke. Orain, konbentzioak 2.000 pertsonatik gorakoak izaten dira eta dena Instagramen jartzen dugu. Orain, fashionagoak gara eta ez dugu kontrakultura egin beharrik; aitzitik, antzinako identitate-kulturarekin alderatuta, bizitzaren gure ikuspegia irudiari lotuago dago, beti inauteriak balira bezala. Zigmaunt Baumam-ek dioenez, “guztia transformatzen den gizarte batean bizi gara eta etengabeko aldaketan dagoena”. Dena epe motzean egin nahi dugu, indibidualismoak agintzen du eta guztiek ikusten gaituztela sentitu nahi dugu. Eta Internet pasarela egokia da horretarako, une bakoitzean look aproposa erakusteko.
Joan den astean kontzertu batean izan nintzen, eta konturatu nintzen azkenetan azkena dela alternatiboa, sofistikatua edo vintage izatea, kultura-girotik hurbil egotea eta joera teknologikoekin harreman estua izatea. Ez dute mugikorra askatzen; bizar luzeak, pastazko betaurrekoak (batzuetan kristalik gabeak), koadrozko alkandorak, larruazal zuria, pixka bat running-ak, garagardo ekologikoa eskuan, ingelesezko hitzak mingainaren puntan, eta antza denez, hashtag-ekin obsesionatuak. Hipster-ak, Muppie-ak edo Ameliren itxurakoak ziren bertan zeudenak.
Talde sozialetan beti izan da garrantzitsua egunean egotea. Kasu askotan goraldiak izaten dituzte, gero desagertzeko; hain zuzen ere, eraldatu edo beste tribu batean integratzea izan da joera. Izan ere, nahi ala ez, Justin Bieber hazi egingo da eta ez du gehiago kantatuko. Noski, artikulu hau irakurri bezain azkar, seguruenik beste hiru sortuak izango dira munduan.