Eta, hori ospatzeko, nire lankide Fátima Martín Rodríguezen –idazlea eta Tenerifeko Santa Cruzeko KIUB/OMIC-eko teknikaria– testu eder eta hunkigarri bat partekatu nahi nuke, zeinak ezin hobeto definitzen dituena KIUBetan, Kontsumitzailearen Informaziorako Udal Bulegoetan, gure zerbitzuak eskaintzen ditugun profesionalen lana eta sentimenduak.
«Joan den mendean Kontsumitzailearen Informaziorako Udal Bulegoan (KIUB/OMIC) hasi nintzen lanean. OMIC ahoskatzeak oraindik ere gehiago gogorarazten zuenean OVNI bat herritarren zerbitzu bat baino. Garai hartan, kontsumitzaileak estralurtarrak ziren edo, hobeto esanda, lurreko ezezagun batzuk, pixkanaka hortik entzuten hasiak ziren gai arraroak defendatu nahi zituztenak: eskubideak, eurenak, erosketa bat bezalako ohiko zerbait egiten zutenean alde batera utzitako eskubideak. Europatik ekarritako beste moda bat zirudien berritasuna. Gogoan dut, urte haietan, oraindik ere animatzen nintzela mundua aldatzera, aldatzen saiatzera edo, gutxienez, hobetzera. Horregatik, kontsumitzaileen mundua arrotz egiten zitzaidan, xahutzeekin erlazionatzen nuen, gastatutako diruarekin; hau da, planetako gosearen, katastrofeekin edo munduko krisiekin aurrean beharrezkoak ez ziren arazoekin lotzen nuen.
Baina nire iritziaren miopia zen, urrun zegoen errealitatetik edo, hobeto esanda, errealitateetatik, OMIC/KIUBaren aterkipean estaltzen direnetatik. Hala zen, konturatu nintzen sigla horiek hitz garrantzitsuak, baliotsuak, neurrigabeak, itzelak zituztela; ikasi bainuen beste katastrofe batzuetatik, eguneroko katastrofeetatik, lehen pertsonan hitz egiten duten krisietatik, distantzia laburretan atzeman diren gatazketatik, adierazpena lehen planoan izozten duten arazoetatik hurbilago zeudela. Azken belaunaldiko mugikorrak, azken modeloko autoak, 2 × 1 eskaintzak eta "tonto el último" merkealdiak ikusteari utzi nion. Gertaeren azalpenen atzean, harramazka egiten duten istorioak agertzen ziren, Erregeen oparien irribarreak kentzen zituzten zailtasunak, edo urteetako aurrezkiak, edo zorrak irekitzen zituzten amildegi beltzak, edo klausulen zama, edo betetzen ez ziren opor amestuen kea ...
Hori ulertzen hasi nintzen. Horixe zen lehen aldiz sartu nintzen Bulegoa: bulego bat gidari gisa, erantzunak aurkitzeko, zalantzak argitzeko, bideak irekitzeko edo egoerak bideratzeko babesleku gisa. Lehen urratsa, zorurik ez zegoela uste zenean.
Udal Bulego izendatua egunero topatzen ditudan herritarrak, gure udalerrikoak, laguntzen eta babesten dituelako. Izan ere, haiekin bizi naiz eta haiekin partekatzen ditut kaleak, plazak, euriteak eta eguzkiak, distantziarik laburrena, nire zerbitzuaren gertutasuna. Nire ama izan daitekeen andrea, nire semea izan daitekeen mutila, lagun bat, lankide bat, auzokide edo bizilaguna izan daitekeena galdetzera etortzen zaidala sentitzea eta, are gehiago, badakit ni ere horietako bat izan naitekeela, edozein egunetan kontsultatzen didaten gauza bera gerta dakidakeelako.
Informazio Udal Bulego izendatua, gure zerbitzuaren urrea, informazioa ematen eta azaltzen duena, iluntasuna argitzen duena, kaosa ordenatzen duena, erantzukizuna kutsatzen duena, erabakitzen laguntzen duena, ateak, leihoak, bideak ... irekitzen saiatzen dena, aukeren airea sar dadin, saiatzeko aukerena, nahiz eta beti ez lortu, saiatu behintzat, eta baita lortu ere. A zer nolako fenomenoa! Badakigu, Kontsumitzaileen Informaziorako Udal Bulegoetan lan egiten dugunok badakigu. Erdi-erdian, ekaitz guztien erdian, azkenik, faktura zuzenduen irribarrea, ordezkatutako gauza berrien hotsa, desagertutako zorren hasperena sentitzea. Oh, bai! KIUBek eskumen, betebehar eta pribilegio horiek ditu.
Baina, hala eta guztiz ere, ustekabeko lurrikarak daude, itzalak sortzen dira, egindakoa, lortutakoa ezabatzen saiatzen diren haizeak; gure mundua, txikia, baina gurea, hobetzen saiatzen den gertuko lana higatzen saiatzen direnak, eta KIUBak zalantzan jartzen dituztenak, eta horiek desegiten saiatzen direnak.
Hala ere, badute zerbait, aurkitzen zaila den zerbait, zeren zenbat eta ezbehar gehiago agertu, orduan eta baliabide gutxiago, distantzia gehiago, isiltasun eta bakardade gehiago izan, orduan eta balio handiagoa sortzen baita haietan. Eta inork bere biziraupenaren alde egiten ez zuenean, eskualde guztietan zehar, bide guztietan zehar, sare indartsu eta boteretsu bat hedatu zen, zurtoin, zain eta ontzi komunikatuen sare bat, haien existentzia bermatu zuena. OMIC-ek UNIDAS abizena hartu zuten eta, orain, urte batzuk geroago, egin genuen ituna ospatzen dugu; haren forjariek merezi duten meritu heroikoa da, indarra lagun izatea lortu genuelako, badakigulako bideak aurrera jarraitzen duela eta etapa berriak etorriko direla. OMICsUNIDAS, inoiz baino elkartuago».